یادی از شهید شهریاری

 

شهید شهریاری ،شهید علم همیشه ماندگار

یادمی کنیم از شهیدی که نام و نشانش نه تنها در هر کوچه ومیدان شهر و دیارمان حک شده بلکه در دل هرایرانی جاودان شده است .

امروزهشتمین  سالی است که خانواده ، دانشگاهیان ومردم ایران خاطرات شهید علم وعمل استادشهید شهریاری را گرامی می دارند.

دانشمند فرزانه ایران اسلامی که درراه آرمانهای انقلاب ، اسلام وایران درتلاش بود صبح روز هشتم آذرماه سال 1389به دست  منافقان کوردل درعملیات ترویستی درتهران به شهادت رسید .

علم به قدرت تبدیل شود هدف این شهید وهمه شهیدانی است که جان برکف نهادند .

می بالیم به مردان تاریخ ساز که دشمن تاب دیدنشان را ندارد .

به امید روزی که هیچ فعالیت علمی – تحقیقاتی وهسته ای  درایران هرگز پایان نپذیرنپذیرد.

 

 

درادامه 

✳
متنی از یکی از دانشجویان شهید شهریاری

اکنون که وی را از دست داده ایم و خاطرات و حرف ها و افعالش را مرور می کنیم بیشتر به شخصیت آسمانی اش پی می بریم. استاد در این دنیا بند نبود. دنیا در نظرش بی مقدار بود. عاشق اهل بیت علیهم السلام بود. زمانی بانی مجلس عزای حضرت فاطمه (س) بود. اساتید و دانشجویان زیادی در مجلس بودند ولی او بدون هیچ ابایی خالصانه، عاشقانه و عارفانه برای آن بانو اشک می ریخت. احساس می کردی یکی از نزدیکانش را از دست داده است. یادم هست که در دانشگاه به مناسبت اربعین حسینی هیئتی در فضای دانشگاه راه افتاده بود. دکتر به آنها پیوست و سینه می زد و اشک می ریخت.

در فعالیت های علمی با اینکه طبع شوخی داشت خیلی با انگیزه و جدی بود. شاید باورش سخت باشد که ما آرزو داشتیم یک روز دکتر را تنها در اتاقش ملاقات کنیم و کسی در حین ملاقات ما وارد اتاقش نشود. دانشجویان بسیاری از دانشگاه های مختلف کشور به دکتر مراجعه می کرند و دکتر با توجه به وقت و فرصتش آنها را راهنمایی می کرد.

یکی از دوستان نقل می کند که از دکتر خواستم استاد مشاور من شود ولی دکتر گفته بود که وقتش پر است و فرصت نمی کند. هیچ کاری را بی جهت نمی پذیرفت.

حرف هایش بسیار امیدوار کننده بود. پس از هر بار صحبت با وی در مورد پایان نامه انگیزه زیادی پیدا می کردیم. 

هیچگاه دکتر را بیکار ندیدم. در دانشگاه به جز زمانی که برای نماز جماعت می رفت همیشه مشغول کارهای علمی بود. وقت نماز که می رسید آستین ها را بالا می زد و آماده نماز می شد. وقت نماز شور و اشتیاق عجیبی پیدا می کرد. نماز خواندنش مثال زدنی است. کسانی که نماز خواندش را دیده اند می دانند که نمازش عارفانه و عاشقانه بود و من نمازی بدون اشک از ایشان ندیدم.

استاد شهریاری کسی بود که در همه ابعاد خود ساخته بود. شخصیت انسان ها بسیار برایش محترم بود. در تمام این 5 سال هیچگاه از کسی غیبت نکرد و از این کار متنفر بود. اگر هم کسی در مقابلش از فردی غیبت می کرد با زیرکی تمام بحث را عوض می کرد. خیلی کم در مورد مسائل حاشیه های حرف می زد. 

فقدان استاد برای همه کسانی که وی را می شناختند سخت و باور نکردنی است. به نظر من استاد شهریاری دیگر تکرار نخواهد شد. اکنون که به شهادت رسید با خود می گویم که این نوع رجعت از دنیا حق استاد بود و جای تعجب ندارد که شهید شد. لایقش بود. 

استاد رفتی و شادمان گشتی و بسیاری را در فراقت اندوهگین کردی. هیچگاه فراموشت نمی کنیم.
 از دانشجویان استاد شهید